"Spotkałam go na końcu świata" - bonus

*… nie mogę uwierzyć, że moje marzenie za chwilę się spełni! Lecę do Los Angeles! Chciałam zobaczyć to miasto od dziecka. W ogóle zawsze chciałam polecieć do USA. Ich życie wygląda zupełnie inaczej niż tu, w Hiszpanii. W ogóle dziwię się, że mama wyraziła zgodę, żebym tam poleciała. Wreszcie zobaczę się z moim tatą. Wyleciał on do Stanów, ponieważ nie mógł znaleźć tutaj pracy. Ja zostałam w mamą. Z ojcem widuję się raz lub dwa razy w roku, jednak zwykle to on przylatuje tutaj. No nieważne, zmieńmy temat. Może to głupie, ale liczę na to, że uda mi się spotkać mój ulubiony zespół, R5. Choć to praktycznie niemożliwe, tym bardziej, że dowiedziałam się o wylocie do Stanów, gdy bilety na ich koncert były już wyprzedane. Krótko mówiąc będzie to najlepszy najgorszy wyjazd w życiu. Muszę przestać myśleć o tym, że było tak blisko i znaleźć jakieś pozytywy… choćby to, że w ogóle mogę tam lecieć.*

-Mia!!! –zaczął dobiegać głos z dołu –Mia, chodź na dół, bo spóźnisz się na samolot

*następny wpis już w Stanach xx* dokończyła dziewczyna, po czym włożyła pamiętnik do walizki. Wzięła bagaże w ręce i udała się na dół.

Mia Mascareñas jest szesnastolatką. Ma średniej długości brązowe włosy i niebieskie oczy. Jest wysoka i bardzo szczupła. Mieszka razem z mamą w Madrycie. W wolnym czasie lubi tworzyć własne piosenki lub opowiadania. Już od dwóch lat marzy o tym, żeby spotkać swój ulubiony zespół. Dwa razy była tak bardzo blisko, ale mówią, że do trzech razy sztuka. Zobaczymy jak zakończy się to tym razem.

-idź już do samochodu, ja zaraz przyjdę –zwróciła się rodzicielka do córki, gdy ta zeszła na dół.

Nastolatka posłusznie ruszyła w stronę samochodu. Włożyła walizki do bagażnika, a następnie wsiadła do samochodu. Zajęła miejsce obok kierowcy i włączyła płytę w radiu. Oczywiście puściła piosenki R5. Nim się obejrzała przyszła jej mama.

-mamuś, kiedy ja ich wreszcie spotkam? –spytała Mia kobietę

-może już niedługo –uśmiechnęła się matka. –skąd wiesz, czy nie spotkasz ich w Los Angeles?

-bo to właściwie niemożliwe. Przecież oni nie chodzą ot tak po ulicy –westchnęła dziewczyna

-myśl pozytywnie córciu. A teraz włącz moją ulubioną piosenkę –powiedziała z uśmiechem kobieta, a następnie odpaliła samochód i ruszyły.

Nim Mia się obejrzała była już na lotnisku. Miała około 45 minut do odlotu, więc szybko pożegnała się z mamą, po czym udała do odprawy, a następnie do bramki prowadzącej do samolotu. Gdy wreszcie się do niego dostała zajęła wyznaczone miejsce i wygodnie się rozsiadła, ponieważ czekała ją długa podróż.

Lot przebiegł dość szybko. Jego większą część Mia przespała, a pozostały czas zajęła słuchaniem muzyki.

Wreszcie wylądowali. Dziewczyna leniwie się przeciągnęła, po czym spakowała wszystko do torby i ruszyła w stronę schodków prowadzących do wyjścia z samolotu. Gdy wreszcie do nich dotarła ku jej oczom ukazał się wielki terminal lotniskowy. Rozglądając się widziała wiele przeróżnych samolotów, większych i mniejszych. Tak była zafascynowana wszystkim, co ją otacza, że zapomniała, że blokuje wyjście z samolotu.

-przepraszam, mogłaby pani się wreszcie ruszyć? -Spytał jakiś mężczyzna stojący za nią

-tak, oczywiście. Przepraszam najmocniej –odparła przejęta, po czym szybko zeszła po schodkach i ruszyła do autobusu czekającego na wysiadających z samolotu. Gdy wreszcie cały został zapełniony ruszył w stronę innego terminalu, oddalonego o około pół kilometra od miejsca, w którym samolot wyladował. W końcu dotarł do celu. Podekscytowana Mia opuściła pojazd w pośpiechu i szybko udała się do budynku. Już nie mogła doczekać się spotkania z tatą. Ku jej zdziwieniu jednak ojca nigdzie nie było. Pomyślała, że mógł utknąć w korkach. Udała się więc w stronę krzeseł. Zaczepił ją jednak wysoki, siwy mężczyzna w garniturze.

-Czy mam przyjemność z panną Mascareñas? -Spytał nieznajomy

-Umm... Tak. A o co chodzi? -Odparła niepewnie

-Nazywam się Paul Fletcher. Jestem szoferem pani ojca. Poprosił mnie, żebym odebrał pannę z lotniska, ponieważ on nie mógł urwać się z pracy

-Od kiedy tata ma szofera? -powiedziała zdziwiona

-Dla pana Mascareñas pracuję od dobrych trzech lat -odparł mężczyzna -a teraz proszę za mną. Reszty dowie się panienka w limuzynie

-Limuzynie? -Powiedziała do siebie niedowierzając, a następnie ruszyła za Paul'em. Najpierw udali odebrać się główny bagaż, a następnie ruszyli do pojazdu. Nastolatka usiadła oczywiście w tylnej części limuzyny. Gdy wreszcie ruszyli, Mia wciąż zadawała masę pytań. Chciała się jak najwięcej dowiedzieć, ponieważ nie miała pojęcia o tym, że jej tata ma szofera i limuzynę. Nigdy nie chwalił się jej nadmiarem pieniędzy.

Po około godzinie podróży z lotniska podjechali pod dość duży, biały dom. Właściwie była to willa. Znajdowała się przed nią duża fontanna, dookoła był podjazd.

Wprowadziło to Mię w jeszcze większe osłupienie. Spodziewała się, że tata żyje w jakimś skromnym mieszkaniu w bloku, ewentualnie małym domku…

ale ostatnią rzeczą o jakiej pomyślała było to, że ojciec mógł mieszkać na terenie ogromnej posiadłości. Ledwo zdążyła wyjść z limuzyny, a już do niej podeszła niezwykle radosna, grubsza kobieta , w podeszłym wieku. Miała czarne włosy związane w kok. Po jej ubiorze, czyli m.in. fartuchu można uznać, że jest gosposią.

-witaj maleńka! –wykrzyknęła radośnie kobieta –twój tata tyle o tobie opowiadał! Tak się cieszę, że wreszcie mogłam cię poznać!

-oo… dzień dobry –zaczęła niepewnie nastolatka –mnie nic o Pani nie mówił, ale też mi bardzo miło  Panią poznać –uśmiechnęła się delikatnie

-oh jaką tam znowu panią! Mów mi po imieniu, jestem Martha

-dobrze… miło panią poznać, Martho

-chodź, zaprowadzę cię do środka. Zobaczysz swój pokój, a następnie  podam ci obiad. Na pewno jesteś głodna po tak długiej podróży –powiedziała, po czym chwyciła walizkę dziewczyny w ręce, a następnie ruszyła w stronę wejścia –chodź, chodź! Nie krępuj się –dodała widząc, że szesnastolatka się waha

Mia szybko ruszyła za kobietą. Została dokładnie oprowadzona po domu, a na samym końcu trafiła do swojego pokoju. Był on dość duży. Ściany były różowo-zielone tak samo jak dodatki do umeblowania.  W pomieszczeniu znajdowało się oczywiście biurko, na którym leżał laptop oraz iPad, duże łóżko i spora szafa. Na samym środku stała  kanapa, a w rogu umiejscowiony telewizor. W sypialni były drzwi do prywatnej łazienki dla dziewczyny. Drugie prowadziły natomiast na balkon. Brązowowłosa wyszła na taras, a ku jej oczom ukazał się ogromny ogród z basenem. Po trawie biegało kilka małych kotków. Wciąż nie mogła w to wszystko uwierzyć. Z przemyśleń wyrwało ją wołanie Marthy.

-Mia! Choć na obiadek!

Dziewczyna bez wahania opuściła balkon i udała się na dół zjeść posiłek. Dowiedziała się również, że z tatą zobaczy się dopiero następnego dnia. Po posiłku postanowiła napisać do mamy emaila, że doleciała i wszystko jest w porządku. Resztę dnia spędziła na zabawie z kotkami w ogrodzie oraz słuchaniu muzyki.

Następnego ranka, gdy tylko się obudziła pobiegła na dół z nadzieją, że zobaczy się z tatą. Okazało się jednak, że poszedł już do pracy. Humor poprawiła jej propozycja Paul’a. powiedział, że po śniadaniu zabierze ją do pracy ojca, by mogła się z nim zobaczyć. Nastolatka szybko się ubrała, zjadła posiłek i ruszyła z mężczyzną do biura. Czekał na nią kolejny szok. Okazało się, że rodzic jest właścicielem studia nagraniowego. Nie umiała być jednak zła za to, że nic jej nie powiedział. Strasznie cieszyła się, że może go wreszcie zobaczyć.

-nawet nie wiesz córciu, jak bardzo się cieszę, że cię widzę –powiedział do wychowanki –niestety jak widzisz mam masę pracy i będę w stanie spędzić z tobą trochę czasu dopiero w weekend. Teraz natomiast Paul zabierze cię na zakupy i kupisz sobie, co tylko będziesz chciała –dodał przytulając córkę.

-dobrze –powiedziała z lekkim rozczarowaniem w głosie. Liczyła na to, że choć teraz będzie mogła spędzić czas z tatą. Tak jednak się nie stało. Opuściła gabinet ojca, a następnie udała się do limuzyny, w której czekał na nią Paul.

-tata mówił coś panu, żeby zabrał mnie pan na zakupy? –spytała mężczyzny

-tak, właśnie zamierzam pokazać jedno z największych center handlowych –uśmiechnął się, a następnie ruszył.

Nastolatka chodziła od sklepu do sklepu i kupiła sobie kilka ładnych ubrań. Na końcu postanowiła udać się do Hollistera. Stanęła przy jednej z półek i wzięła do rąk jedną z bluzek. Nagle poczuła, że ktoś poklepał ją w ramię. Gdy się odwróciła nie ujrzała nic, poza manekinem. Uznała, że tylko jej się wydawało i odwróciła się z powrotem, żeby poszukać swojego rozmiaru. Po chwili poczuła, że ktoś znowu ją szturcha w ramię. Ponownie się odwróciła i znowu też nie ujrzała nikogo poza manekinem. Ponownie zwróciła się w stronę półki, by sięgnąć po jej rozmiar bluzki, który przed chwilą znalazła. Wtedy ktoś rzucił w nią czapką z daszkiem. Była ona biała z bordowym daszkiem. Miała również napis „An Eagle”, co znaczyło „orzeł”. Chwyciła ją w ręce i zdenerwowana się odwróciła. Ku jej oczom ukazał się wysoki brunet. Miał na sobie białą koszulkę z krótkim rękawkiem, z dużym nadrukiem na środku, krótkie spodenki w kratkę oraz zielone Conversy. Niewinnie się uśmiechał.

-wybacz, to mój kolega, który postanowił uciec z miejsca zdarzenia –powiedział niepewnie –i nie chciał rzucić w ciebie, tylko tak po prostu, ale jakoś tak wyszło, że trafił w ciebie –dodał patrząc się na dziewczynę. Zaniepokoił go jednak fakt, że nastolatka zamiast cokolwiek odpowiedzieć jedynie patrzy się na niego z otwartą buzią. –dobrze się czujesz?

-ty… ty jesteś –wydukała

-niewinny. Ja jestem niewinny i to wszystko wina mojego kumpla –postanowił dokończyć za nią

-Rocky –wydusiła z siebie

-tak, ja jestem Rocky, ale winny jest Ratliff

-nie! Jesteś Rocky z R5! Winnym jest Ratliff z R5, a ja jestem fanką R5 –powiedziała wreszcie –no nie wierzę

-czyli nie jesteś zła? –spytał z uśmiechem

-nie. Pewnie bym była, ale jako, że jestem wielką fanką… dasz mi swój autograf? –spytała wyciągając w jego stronę czapkę, którą została trafiona

-na mojej czapce? Okej –zaśmiał się, a następnie sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął z niej marker

-nie no, poczekaj. Zaraz znajdę coś co kupiłam, żebyś mi podpisał, po co ci czapka z własnym autografem. Musze tylko znaleźć Paul’a –powiedziała, po czym zaczęła szukać w torebce telefonu. Chłopak zignorował to, co powiedziała i podpisał się na czapce.

-powiedz mi tylko, jak masz na imię –powiedział chcąc dołączyć do autografu dedykację

-Mia –odparła dalej grzebiąc w torebce

-bardzo ładne imię. Skąd jesteś? Masz fajny akcent –powiedział zakładając nastolatce czapkę na głowę

-co? –spytała zdziwiona –nie wezmę twojej czapki… jestem z Hiszpanii

-teraz to już twoja czapka –uśmiechnął się –idziesz na nasz jutrzejszy koncert?

-nie… jak się dowiedziałam, że tu lecę, nie było już biletów –westchnęła

-to się da załatwić –uśmiechnął się dwukrotnie unosząc brwi

***

-bardzo przystojni ci chłopcy –powiedziała na ucho Mii Martha, gdy była kolej nastolatki do zdjęcia z zespołem –a czy ja też mogę sobie zrobić z nimi zdjęcie?

-no oczywiście –uśmiechnęła się –chodź

-to jest Mia, o której wam opowiadałem –powiedział Rocky do pozostałych członków zespołu –miło cię znowu widzieć –zwrócił się następnie do niej. Szesnastolatka się uśmiechnęła, a następnie ustawiła z zespołem do zdjęcia.

*…tak więc można powiedzieć, że spotkałam go na końcu świata, a moje największe marzenie się spełniło. To był najlepszy koncert w moim życiu. Czapkę, którą dostałam od Rocky’ego chyba dam oszklić, jak wrócę do domu. Dostałam również od nich płytę z autografami. Zdjęcie mam już w ramce i stoi przy łóżku w domu taty. Teraz pozostało mi cieszyć się pozostałą częścią wyjazdu. Może wreszcie uda mi się spędzić trochę czasu z ojcem.

25/10/2013 ~Mia xx*

Dziewczyna zamknęła pamiętnik, a następnie spojrzała na czapkę, potem na zdjęcie i z uśmiechem ułożyła się do snu.

Heej

Jako, że ostatnio mam problemy z pisaniem rozdziałów... brak weny i brak czasu, nie wyrobiłam się z rozdziałem do dzisiaj :| mam mnóstwo na głowie. w poniedziałek... w nocy, przyjeżdża do mnie Hiszpanka z wymiany i muszę planować popołudnia, co z nią będę robić. Poza tym miałam trochę urwanie głowy z filmikiem na urodziny Rocky'ego i Riker'a, który wciąż robię... i nie miałam kiedy nowego rozdziału napisać. w zamian za to postanowiłam dodać moje opowiadanie, które pisałam na polski i dostałam 5. mam nadzieję, że zrekompensuje Wam ono jakoś brak rozdziału, który postaram się napisać jak najszybciej. a i jeszcze wszystkiego najlepszego dla Eweliny Kot z okazji urodzin i niech to też będzie jakby prezentem dla Ciebie ;)
poza tym piszcie co sądzicie i ten... miłego weekendu :)
~Gosia